Svojim fizičkim i ljudskim pejsažom, šareni Bihać je raskršće na kojem se sve miješa i iznova nastaje kao izvorno i unikatno.
Bihać se prvi put spominje u Povelji ugarsko-hrvatskog kralja Bele IV od 26. februara 1260. godine. Dvije godine poslije Bela IV uzdiže Bihać na položaj kraljevske varoši. Grad je kraće vrijeme bio pod bosanskom vlašću tokom perioda 1398-1404. godine, a 1426. godine je prodat Frankopanima. Od gradova koji se danas nalaze u sastavu Bosne i Hercegovine, Bihać je zadnji ušao u okvire Osmanskog carstva, i to 156 godina nakon dolaska Osmanlija na područje današnjeg Sarajeva. Grad je odmah postao sjedište Bihaćkog sandžaka, kadiluka i kapetanije, a bihaćko utvrđenje bilo je najveće i najvažnije u Bosanskom ejaletu. Nakon što su se velike sile poslije Berlinskog kongresa 1878. godine dale mandat Austro-Ugarskoj da uđe s vojskom u Bosnu i Hercegovinu, Bihać se našao u sastavu novog carstva. Svaki od tri spomenuta perioda ostavio je kulturno-historijski trag na Bihać i njegov urbani identitet.